Waarom je jezelf niet kan zien.

Je kan als individu niet naar jezelf kijken. Het klinkt heel logisch, want je hebt een spiegel nodig om jezelf te kunnen zien. Maar ik wil er graag toch wat langer bij stil staan. Want ik zie vele mensen dat toch proberen. Naar zichzelf kijken. Zichzelf analyseren. En dat is niet zo evident als het lijkt.

Als je tot mijn doelgroep hoort, kan je zelf waarschijnlijk een legio aan situaties bedenken waarin voor jou een bepaalde situatie zo duidelijk is, dat je absoluut niet snapt dat de betrokken persoon er volledig blind voor is. De oplossing, het probleem, het patroon, het ligt daar, voor het grijpen.

Ik omschrijf het vaak als een doolhof. Elk individu loopt rond in zijn eigen doolhof. En die verschillende doolhoven zweven wat in het rond. Je ziet zo makkelijk wat de weg is in het doolhof schuin onder je. Ook op het doolhof boven je, heb je een klare kijk. Maar je eigen doolhof? Daar tast je toch wat in het duister. Diegene die het best grip krijgen op hoe hun eigen doolhof eruit ziet? Dat zijn diegene die gebruik maken van de omzwervende mensen. Want het is relatief makkelijk om het parcours van een doolhof te vatten, als je er vanop een afstand naar kijkt. Zit je er midden in? Dan zit je in een ander verhaal.

En dat is exact hetzelfde voor onze patronen. Je kan die heel moeilijk zelf zien. Om dat wel te kunnen, heb je een spiegel nodig. Een spiegel kan iemand zijn die je hem voorhoudt, of een belangrijke gebeurtenis die je dwingt om je zelf een spiegel voor te houden. Maar met de hulp van een spiegel kan je wel vanuit een andere invalshoek naar je eigen situatie kijken.

Dysmorfia doet daar nog een schepje bij (ik weet dat Dysmorfia verwijst naar het lichaamsbeeld dat we hebben, dat niet overeenkomt met de werkelijkheid. Ik doel hier om eenzelfde soort beeld dat we hebben over onze eigen interne wereld. We bekijken ons zelf door een bril die niet altijd de werkelijkheid weergeeft). Deze Dysmorfia zorgt ervoor dat we na een tijdje vooral de maskers zien die we dragen. En niet meer wie we echt zijn. Dat maakt het hele doolhof nog een pak complexer. Zit ik hier wel in het juiste doolhof rond te lopen? Wanneer iemand zich die vraag stelt, is het belangrijk om een ander te hebben die samen met hem in de spiegel kijkt, en helpt om te zien wat er is.

De beste spiegels ter wereld? Paarden. I know, nog veel te vaak wordt dit aanzien als fluffy fluffy, geitenwollensokken gedoe. Maar het is het niet. Paarden zijn meester in nonverbale communicatie. Ze voelen en geven direct feedback. Paarden helpen om snel tot de kern te komen doordat ze incongruenties tussen denken, voelen & doen onmiddellijk voelen. Ze tonen je wanneer je een masker op hebt en ze helpen je om het af te doen en te kijken naar wat er is.

Zo kwam één van mijn nieuwe klanten eens toe aan de piste waar ik mijn paard rustig aan het borstelen was. Toen de klant dichterbij kwam, schoten de paarden opeens vol in galop, 1, 2, 3, 4, 5 toeren. Ik wist hoe ver het was. Mijn klant kwam toe en zei: sorry, ik ben te laat en ik ben super opgejaagd. Ik had het zelf niet gezien, maar zoiets passeert niet onopgemerkt voorbij Luis-Seni en Falcon.

Daarom zijn al mijn begeleidingstrajecten twee op één. Soms vragen mijn klanten of het ook kan zonder paard? Natuurlijk. Alleen moeten we dan beiden iets meer geduld hebben.

Hoe ik mijn eigen patronen doorprikte? Door eerst enorm veel te lezen (ja, ik bleef wat lang in de analyse fase hangen), en daarna me te laten begeleiden door enkele toppers zoals Els Deboutte, Rilla Leysen, Henk van ‘t Net, Ruud Knapen, Emy Wambacq, Katrijn Machiels, Ben Willems en natuurlijk Vipe, Luis-Seni en Brahms (het paard). Zij hebben me zelf de spiegels voorgehouden die me hebben gebracht tot waar ik vandaag sta.