Stemmetjes in je hoofd. Wat doen ze, wat drijft ze en wat kan je eraan doen?

Helen, wat een prachtig woord.

Ik kan af en toe zo verwonderd zijn over woorden, waar ik eigenlijk nooit bij stil gestaan heb. We zijn het soms zo gewoon van woorden te gebruiken dat we niet meer naar hun betekenis kijken. Soms is het alsof je een woord pas achteraf herkend. Zoals i-grec (Y), hoe vaak heb ik dat woord gebruikt zonder erover na te denken tot ik iemand het hoorde zeggen in een Franstalige context en ineens herkende ik het voor wat het was, de Griekse ij, zoals ik i-grec ook vaak noemde. Op zo een moment kan ik zo verwonderd zijn dat je brein dingen in zich heeft die niet helemaal gelinkt zijn. Fantastisch vind ik zulke momenten.

Laatst had ik dat dus ook met helen, genezen. Opnieuw van iets een geheel maken, mooi he. In het Frans zouden we het “completer” noemen. Ik ben nog aan het helen, ik ben nog niet volledig. Of het nu over een wonde gaat of over andere dingen, soms hebben we tijd nodig om compleet te worden, te helen. Ik kom in de praktijk vaak mensen tegen die tegen iets in zichzelf aan het vechten zijn, die zich ergens tegen verzetten. Ik moet daarvoor niet ver zoeken want ik heb het jaren gedaan en verval er soms nog steeds in.

We krijgen ook vaak de raad om tegen de stemmen in ons hoofd te vechten, om ermee in discussie te gaan. Helaas gaan we hierbij voorbij aan het feit dat die stemmen deel van ons zijn en door ertegen te vechten zijn we niet meer heel, om nog maar te zwijgen over hoe vermoeiend dat wel is. Leer die stemmen te appreciëren, ze hebben hun nut, ze staan alleen niet in perspectief.

Ik heb een heel dominate stem in mijn hoofd die me steeds verteld dat ik niet goed genoeg ben. Heel vervelend en vermoeiend, ze weerhoudt me ook soms van dingen te doen. Jaren heb ik ertegen gevochten, ermee in discussie gegaan, gezegd dat ik wel goed genoeg ben enz. Maar het is een gevecht dat ik niet kan winnen, het is immers een deel van mezelf. Ik heb geleerd die stem te appreciëren voor de functie die het heeft. Deze stem zorgt er immers voor dat ik altijd mijn best wil doen, het geeft me de drive om te willen excelleren. Zonder dat deel van mezelf ben ik niet heel, zonder dat deel ben ik mezelf niet. Als ik deze stem voel opkomen, luister ik naar wat ze te zeggen heeft, ik bedank ze om waar ze me al gebracht heef en zet dan wat ze zei in perspectief. Ben ik echt nog niet goed genoeg? Meestal is het antwoord ja het is goed genoeg en als je nog beter wil dan kan je dit en dat nog veranderen. En dan besluit ik om dat wel of niet te doen. Top, ze heeft haar werk gedaan. En zo zijn er heel wat van die stemmen die elk hun nut hebben. Aan ons om ze in het juiste perspectief te zetten en te appreciëren voor wat ze doen.

Vecht niet tegen jezelf zo kan je immers niet helen.